Kazimierz Klaudiusz Górski urodził się 2 marca 1921 r. we Lwowie. Tam zaczynał grać w piłkę nożną na pozycji napastnika – RKS Lwów, Spartaka Lwów, Dynama Lwów. Świetnie zapowiadającą się karierę piłkarską przerwały mu lata drugiej wojny światowej. W 1944 roku zgłosił się do wojska, w mundurze polskim dotarł do Stolicy i w niej pozostał.
Po wojnie, od 1945 roku do 1953 roku był piłkarzem CWKS Legii Warszawa. Ukończył kurs trenerski w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Krakowie w 1952 roku.
Po zakończeniu kariery zawodniczej, Górski zajął się pracą szkoleniową. Był asystentem trenera Wacława Kuchara i Węgra Janosa Steinera. Pierwsza samodzielna praca szkoleniowa odbyła się w 1954 roku w Marymoncie Warszawa. Potem dwukrotnie trenował Legię Warszawa (1960-1962 i 1981-1982), Lubliniankę (1963-1964), Gwardię Warszawa (1964-1966), Łódzki KS (1973). W 1971 roku, rok przed Igrzyskami Olimpijskimi, Kazimierz Górski został trenerem pierwszej reprezentacji Polski. Debiutował spotkaniem ze Szwajcarią, Polacy wówczas wygrali 4:2.
Z reprezentacją Polski osiągnął historyczny sukces. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku jego drużyna, zdobyła złoty medal. Dwa lata później reprezentacja pod jego wodzą wywalczyła srebrny medal (3 miejsce) na Mistrzostwach Świata, które odbyły się w Niemczech. Po dwóch latach w 1976 roku, przyszedł kolejny sukces – srebrny medal na Igrzyskach w Montrealu. Zespół Kazimierza Górskiego rozegrał w latach 1971-1976 – 73 oficjalne mecze w tym 45 zwycięskich.
Kolejnym etapem kariery, była praca trenerska w greckich klubach sportowych, w których również zdobywał tytuły mistrzowskie i puchary kraju: Panathinaikos Ateny (1977-1978 – Mistrzostwo Grecji), Kastoria (1979-1980), Olympiakos Pireus (1980-1981 i 1983, Mistrzostwo Grecji) i Etnikos Pireus (1983-1985).
Po zakończeniu kariery trenerskiej i powrocie do Polski od 1986 roku zasiadał we władzach PZPN. Najpierw był doradcą prezesa związku, a w 1987 roku został wiceprezesem PZPN. W latach 1991-1995 pełnił funkcję prezesa, a od 3 lipca 1995 roku był prezesem honorowym.
W 1996 roku za wybitne zasługi w działalności na rzecz kultury fizycznej został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2001 roku Kazimierz Górski uhonorowany został najwyższym odznaczeniem Międzynarodowej Federacji Piłkarskiej – 15 lutego z rąk prezydenta FIFA Josepha Blattera w Zurychu otrzymał Złoty Medal Zasługi dla FIFA. W tym samym roku Kazimierz Górski został również odznaczony przez dzieci – medalem im. dr Henryka Jordana, przyznawanym przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci. W roku 2003 jako przedstawiciel polskiej piłki nożnej otrzymał tytuł doktora honoris causa gdańskiej Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku. 3 marca 2006 roku otrzymał z rąk Prezydenta RP Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Tego samego roku 24 marca otrzymał Super Wiktora. Pośmiertnie 2 czerwca 2006 roku został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski I klasy oraz otrzymał najwyższe odznaczenie Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) „Medal of Merit In Ruby” – Rubinowy Order Zasługi. Kazimierz Górski – wielka postać polskiego futbolu to tez mąż, ojciec, dziadek. Jego żona była warszawianką Maria ze Stefańczaków. Miał dwoje dzieci-córka Urszula – trenerka łyżwiarstwa figurowego mieszka w Grecji. Syn Dariusz, fotoreporter, związany m.in. z tygodnikiem „Piłka nożna” mieszka w Warszawie. Kazimierz Górski zmarł 23 maja 2006 roku po długiej i ciężkiej chorobie. Spoczął w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach.
Kazimierz Górski – piłkarz, trener, zasłynął nie tylko za sprawą swoich piłkarskich triumfów. Jako człowiek był wzorem patriotyzmu, uczciwości i skromności. Miał doskonały kontakt z młodzieżą. Propagował patriotyzm, walkę fair play, wiarę w zwycięstwo oraz szacunek do przeciwnika.